Hello, sunshine!

(for English, see the bottom of the page)

​

Voor wie gelooft dat traag ook echt vooruit is, en haast zelden écht nodig

Hello from the quiet side

Cie la Bloom (spreek uit: SIE la Bloem) is niet het type artieste dat opkomt met rook en lasers. Ze komt op zoals dauw op gras: zacht, lichtjes verdwaald, en altijd precies op tijd.

​​

Ze is een kind van generatie Z

Overprikkeld, ondergeslapen, en stiekem een beetje klaar met alles wat sneller moet. Geboren in een Engels kuststadje waar zelfs de meeuwen aan mindfulness doen, groeide ze op tussen YouTube-tutorials over zelfreflectie en vintage truien die naar lavendel roken.

 

Ze was het type kind dat thee zette voor haar kamerplanten en huilde bij de seizoensfinale van Planet Earth. Haar eerste instrument was een ukelele van karton. Haar eerste publiek: een stoffige kat genaamd “Susan”.

​

Burnout(je)

Na een burnout (“klein, maar met impact – zoals een bliksemschicht in een glas spa rood”), besloot ze te stoppen met rennen voor haar leven, en te beginnen met rennen achter vlinders. Letterlijk. Ze kijkt gewoon waar ze uitkomt. Soms is dat een open veld. Soms is dat bijna over een klif. Dat laatste was niet meteen de bedoeling, maar hé — inspiratie wacht zelden netjes aan de kant van de weg.

​

Close met Kees

Ze zong al sinds ze kon praten, maar niemand wist dat het écht iets was tot het moment waarop ze – blootsvoets, op een zomerse middag – door een veld liep, achter iets ondefinieerbaars aan (een gedachte, een droom, misschien een mot). Ze trapte op een doorn, gilde het uit, en die gil was toevallig precies de toonladder waar muziekproducent Kees Kloost al jaren naar zocht.

 

Hij zat onder een boom met een notitieboekje en dacht eerst dat het een vogel was. Hij vroeg haar of ze bij zijn artiestenstal wilde. Ze zei ja, maar dan moest hij eerst die doorn uit haar voet halen. Kees was zo onder de indruk van haar stem dat hij dat vergat – en de doorn zit er naar verluidt nog steeds in.

​

​

Slow

Met haar debuutsingle "Slow Is Still Forward (Just Without the Rush)" werd ze meteen de unofficial mascotte van iedereen die liever eens goed uitademt voor ze weer moet meedoen met het leven. Haar muziek is zoet-ritmisch als een cocktail in de zon, maar scherp als de rand van een zomerblad. Denk: Norah Jones, maar dan met een zonnehoed en een dagboek vol halve gedichten. Of denk iets anders. Cie la Bloom zal je niks opleggen.

​

Buitenaf

Cie la woont momenteel in een hut waar de wifi soms niet werkt (“wat een zegen is”), schrijft liedjes met haar tenen in een beekje, en vindt dat vooruitgang ook best achteruit mag, zolang het maar een beetje zacht gaat. Ze drinkt koffie met havermelk uit een mok waarop staat: “I went outside once. It was overrated.”

​​

Flip-Flop Fever

Is de nieuwste zomersingle van Cie la Bloom — een ode aan het nietsdoen, het liggen in het gras en gedachten die liever op slippers lopen dan op sneakers.
Met regels als “Zelfs mijn gedachten dragen vandaag flip-flops (slippers) ” en “Professioneel traag” klinkt het nummer als een zachte bries op een te warme dag. Een zomerlied voor iedereen die weigert mee te rennen, en liever langzaam groeit — geeuw voor geeuw.

​

Cie la Bloom – traag, dromend, en wijzer dan ze lijkt.
Zolang ze haar niet opjagen, zingt ze de mooiste dingen.

​

(English version)

​

For those who believe that slow really is forward — and that rushing is rarely ever necessary.

Hello from the quiet side
Cie la Bloom (pronounced SIE-la Bloom) isn’t the kind of artist who enters with smoke and lasers. She appears more like dew on grass: soft, slightly lost, and always exactly on time.

​

Generation Z baby
Overstimulated, under-rested, and secretly a bit tired of everything that insists on speed.
Born in a quiet English coastal town where even the seagulls practice mindfulness, she grew up between YouTube tutorials on self-reflection and vintage jumpers that smelled faintly of lavender.
She was the kind of child who made tea for her houseplants and cried during the season finale of Planet Earth.
Her first instrument: a cardboard ukulele.
Her first audience: a dusty cat named Susan.

​

Tiny Burnout
After a burnout (“small but intense – like a lightning bolt in a glass of sparkling water”), she decided to stop running from life and start running after butterflies.
Literally.
She just sees where she ends up.
Sometimes it’s an open field. Sometimes it’s almost off a cliff.
That last one wasn’t entirely intentional, but hey — inspiration rarely waits politely by the roadside.

​

The Kees connection
She’d been singing since she could speak, but no one realized it was a thing until one barefoot summer afternoon, while chasing something undefined (a thought, a dream, maybe a moth), she stepped on a thorn and let out a scream.
That scream — by sheer coincidence — matched the exact scale music producer Kees Kloost pronounced in Dutch as: Case Closed) had been searching for.
He was sitting under a tree with a notebook and at first thought it was a bird.
He asked her if she wanted to join his stable of artists.
She said yes, but only if he’d pull the thorn from her foot.
Kees was so overwhelmed by her voice that he forgot — and legend has it, the thorn is still in there.

​

Slow
With her debut single “Slow Is Still Forward (Just Without the Rush)”, she became the unofficial mascot of everyone who prefers to exhale deeply before rejoining the world.
Her music is as rhythmically sweet as a cocktail in the sun — but as sharp as the edge of a summer leaf.
Think Norah Jones, but with a sunhat and a journal full of half-finished poems.
Or think something else entirely.
Cie la Bloom won’t tell you how to feel.

​

Off the grid, kind of
Cie la currently lives in a little hut where the Wi-Fi sometimes doesn’t work (“which is a blessing”), writes songs with her toes in a stream, and believes that progress can absolutely go backwards — as long as it does so gently.
She drinks oat milk coffee from a mug that reads:
“I went outside once. It was overrated.”

​

Flip-Flop Fever

Is Cie la Bloom’s latest summer single — an ode to doing nothing, lying in the grass, and thoughts that prefer sandals over sneakers.
With lines like “Even my thoughts are wearing flip-flops today” and “Professionally slow,” the song feels like a breeze on a too-hot afternoon.
It’s a soft summer anthem for everyone who refuses to rush — and would rather grow slowly, one yawn at a time.

​

Cie la Bloom — slow, dreamy, and wiser than she seems.
As long as you don’t rush her, she’ll sing the most beautiful things.
 

​

​