De Grote Stilte

45 minuten. Geen geluid. Geen beweging. Geen muziek. En toch: het publiek hield de adem in. Of geeuwde discreet, dat kan ook – men is het er nog steeds niet over eens.

Op een kaal podium, onder een enkel peertje dat zachtjes zoemde, stond daar Gerard Gewoon. Niet als zanger, niet als spreker, maar als mens-in-wachttijd. Hij keek niet boos. Niet blij. Niet verveeld. Hij wás er gewoon. En dát was de bedoeling.

Het publiek kreeg bij binnenkomst oordoppen uitgereikt – niet vanwege het geluidsniveau, maar om de stilte te versterken. Om elke schuifelende schoen, elke schraap van een keel en elke krakende theaterstoel te transformeren tot een compositie van spanning en afwachting.

“Het wachten was goed. Nee: het wachten wás Gerard,” fluisterde iemand na afloop.
“Ik voelde me bekeken door een man die niets deed,” zei een ander, “en ik vond het prachtig. Of verschrikkelijk.”
“Ik ben even naar de wc geweest en niemand merkte het,” bekende iemand eerlijk.

En Gerard? Die wachtte beter dan wie dan ook. Gerard Gewoon wachtte zó goed, dat je je ging afvragen of je zelf wel op het juiste moment aanwezig was. Zijn stilte was geen leegte, maar een spiegel.
Een spiegel met zachte oogopslag en een licht opgetrokken wenkbrauw.
Zonder competitie, maar toch won hij. Van iedereen. Zonder te proberen.
Want ja, het was geen wedstrijd.
Maar als het dat wél was geweest, dan was Gerard eerste geworden. Zonder geluid. Zonder twijfel.